خداوند در آیه ۱۰۱ سوره نسا می فرماید:
«وَ إِذَا ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَن تَقْصُرُوا مِنَ الصَّلَاةِ إِنْ خِفْتُمْ أَن يَفْتِنَكُمُ الَّذِينَ كَفَرُوا»
«و چون در زمين سفر كرديد، اگر بيم داشتيد كه آنان كه كفر ورزيدهاند به شما آزار برسانند، گناهى بر شما نيست كه نماز را كوتاه كنيد.»
در بین مذاهب اسلامی، امامیه و حنفیه شکسته بودن نماز در سفر را واجب می دانند ولی فرقه مالکیه آن را مستحب موکد و فرقه های شافعیه و حنبلیه آن را جایز می دانند.
امام صادق (ع) درباره نماز شکسته می فرمایند: «خداوند هدیه ای به من و امتم کرامت فرموده که به دیگر امت ها نداده است؛ افطار کردن روزه و شکسته شدن نماز در سفر. پس هر کس چنین نکند، هدیه خداوند را رد کرده است.»
در مسافرتی که مجموع رفت و برگشت حداقل هشت فرسخ باشد و مسیر رفت کمتر از چهار فرسخ نباشد نماز شکسته است. ابتدای هشت فرسخ باید از آخرین خانه های شهر محاسبه شود.
اگر کسی به جایی رفت که کمتر از هشت فرسخ بود و بعد از آنجا نیت کرد به جای دیگری برود که با مقدار قبلی هشت فرسخ شود باید نمازش را کامل بخواند.
اگر پیش از رسیدن به چهار فرسخ از مسافرت منصرف شود یا مردد شود باید نمازش را تمام بخواند.